درد دل شکسته

با قلم آگاهی بر سینه سپید فرداهای سبز خویش،بجای  سرنوشت بنویسم عقل نوشت.

ناکامی یعنی تاخیر،نه شکست!

مسیر انحرافی موقت است،نه کوچه بن بست!

گور گودی کنده ام با تیشه فرهاد جای خلوتی...

شوره زار است این بیابان یا زمین بایری خار هم حتی نمی روید دراین صحرا خیالم راحت است.

وقت کندن اشک چشمم مدفنش سیراب کرد

خاک پستش تیشه را بیتاب کرد

گوش کن پایان قصه همچو  زهری محلک است....

وقتی که بر چشم تو نگاهم افتاد

لرزید دلم ز سینه بیرون افتاد

شرمنده شدم که دل چنین گستاخ است

دیوانه شدم که او چنین بی باک است